kogoś w konia

См. также в других словарях:

• zrobić kogoś w konia — Oszukiwać Eng. To cheat; to swindle; to deceive; to make a fool out of someone …   Słownik Polskiego slangu

• stawiać – postawić na dobrego konia — {{/stl 13}}{{stl 7}} opowiadać się po stronie kogoś gwarantującego sukces, powodzenie; podejmować słuszną decyzję względem kogoś, na kogo się liczy : {{/stl 7}}{{stl 10}}Poparli go z wahaniem, czy stawiają na dobrego konia. {{/stl 10}} …   Langenscheidt Polski wyjaśnień

• stawiać – postawić na złego konia — {{/stl 13}}{{stl 7}} popełnić błąd, opowiadając się po stronie późniejszego przegranego, zawodzić się w swoich rachubach względem kogoś : {{/stl 7}}{{stl 10}}Postawił na złego konia, kiedy poparł go w ostatnich wyborach. {{/stl 10}} …   Langenscheidt Polski wyjaśnień

• koń — m I, DB. konia; lm M. konie, D. koni 1. «Equus caballus, ssak nieparzystokopytny z rodziny koniowatych, roślinożerny; hodowany jako zwierzę domowe, pociągowe lub wierzchowe; żyje także w stanie dzikim» Gniady, bułany, rączy koń. Koń cugowy,… …   Słownik języka polskiego

• koń — 1. Czarny koń «osoba lub rzecz, która niespodziewanie wygrywa w jakiejś konkurencji, okazuje się lepsza od faworytów»: Żaden z czarnych koni prezydenckiego wyścigu w USA nie wytrzymał nawet połowy prawyborów. GW 01/03/2000. 2. Gnać, jechać,… …   Słownik frazeologiczny

• zwalić — dk VIa, zwalićlę, zwalićlisz, zwal, zwalićlił, zwalićlony zwalać ndk I, zwalićam, zwalićasz, zwalićają, zwalićaj, zwalićał, zwalićany 1. «waląc, rzucając, zgromadzić coś w jednym miejscu, zsypać razem, bezładnie; zrzucić z góry na dół» Zwalić… …   Słownik języka polskiego

• zrobić — dk VIa, zrobićbię, zrobićbisz, zrób, zrobićbił, zrobićbiony 1. «wykonać, wytworzyć, wyprodukować coś; przyrządzić, sporządzić coś» Zrobić sweter na drutach. Zrobić komuś obuwie. Zrobić szafę, półki. Zrobić model czegoś. Reżyser zrobił dobry film …   Słownik języka polskiego

• strącić — dk VIa, strącićcę, strącićcisz, strąć, strącićcił, strącićcony strącać ndk I, strącićam, strącićasz, strącićają, strącićaj, strącićał, strącićany 1. «trącając, pchając zrzucić coś; spowodować upadek, spadnięcie czegoś» Strącić kogoś z konia.… …   Słownik języka polskiego

• prać — ndk IX, piorę, pierzesz, pierz, prał, prany 1. «usuwać brud z tkanin (bielizny, odzieży itp.) za pomocą wody z dodatkiem środków rozpuszczających brud, np. mydła, proszków, płynów; usuwać zanieczyszczenia z tkanin za pomocą środków chemicznych,… …   Słownik języka polskiego

• wzdąć — dk Xc, wezdmę, wezdmiesz, wezdmij, wzdął, wzdęła, wzdęli, wzdęty, wzdąwszy wzdymać ndk I, wzdąćam, wzdąćasz, wzdąćają, wzdąćaj, wzdąćał, wzdąćany «dmąc napełnić coś powietrzem (lub innym gazem), sprawić, żeby to napęczniało, stało się wypukłe,… …   Słownik języka polskiego

• podsadzić — dk VIa, podsadzićdzę, podsadzićdzisz, podsadzićsadź, podsadzićdził, podsadzićdzony podsadzać ndk I, podsadzićam, podsadzićasz, podsadzićają, podsadzićaj, podsadzićał, podsadzićany 1. «podłożyć, podsunąć coś pod coś; umieścić coś pod czymś»… …   Słownik języka polskiego